Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Συμπερασματικά - Επίλογος

Απ’ όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι φανερό ότι η συνεχής αναδιάρθρωση που σχεδιάζεται και σε διάφορους τομείς εφαρμόζεται σήμερα στην εκπαίδευση, είναι ολόπλευρη στη δομή, στη λειτουργία και στο περιεχόμενό της. Και είναι συνολική γιατί αποκτά στρατηγική σημασία για το κεφάλαιο με σκοπό την ενίσχυση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του.

Μέσα από την παραπάνω καταγραφή είναι φανερό ποιον άνθρωπο θέλουν να δημιουργήσουν και να παραδώσουν στην κοινωνία. Έναν άνθρωπο με πλήρη χειραγώγηση της συνείδησης του, χωρίς κριτική σκέψη, με συνεχές άγχος επιβίωσης, χωρίς ίσες ευκαιρίες. Δημιουργούν ένα σχολείο άμεσα συνδεδεμένο  με τα κέρδη, με την κατάρτιση.

Ο μαθητής μέσα από το σχολείο, αντί να λαμβάνει μία ολόπλευρη διαπαιδαγώγηση της προσωπικότητας του, να ανακαλύπτει τον εαυτό του, να παίρνει γνώσεις-εφόδια για την ζωή του, μια ολοκληρωμένη μόρφωση, πρέπει όσο μεγαλώνει να έρχεται πιο κοντά στην κατάρτιση και στην αναγκαστική επιλογή επαγγέλματος και αυτό πάντα με βάση τις καπιταλιστικές ανάγκες. Κάποτε με λύσσα προωθούνταν οι επιστημονικές γνώσεις. Το παιδί έπρεπε να γίνει γιατρός, δικηγόρος ή σίγουρα να μπει σε ένα ΑΕΙ γιατί από εκεί βγαίνουν οι επιστήμονες. Θυμόμαστε όλοι την φράση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ».  Μετά το υπουργείο έβγαλε σποτάκια με τίτλο «να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις» με ένα πιτσιρίκι που η μαμά του θέλει να το κάνει δικηγόρο αλλά του αρέσει να μαστορεύει, ή μια κοπέλα που της αρέσει το μακιγιάζ αλλά ο πατέρας της θέλει να την κάνει γιατρό. Επίσης, πλάσαρε πιο έντονα από ποτέ την δια βίου μάθηση μια πρακτική που προωθεί τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό, αφού ο καθένας θα παλεύει για να μαζέψει όσες περισσότερες γνώσεις μπορεί και να πατήσει πάνω στα πτώματα των υπολοίπων. Άλλος ένας δούρειος ίππος που μετατρέπει την γνώση από υπόθεση της κοινωνίας σε ατομική υπόθεση.

Το κεφάλαιο κόβει και ράβει την εκπαίδευση στα μέτρα του. Δημιουργεί από μικρή ηλικία την συνείδηση του διασπασμένου και ευάλωτου εργατικού δυναμικού. Μαθαίνει στο κάθε παιδί, πώς να ξεπουλιέται φθηνά χωρίς να το ενδιαφέρουν τα εργατικά του δικαιώματα, αλλά μόνο πώς θα αποκτήσει μια θέση εργασίας. Επιπλέον βάζει φραγμούς στην διαπαιδαγώγηση των λαϊκών στρωμάτων, δημιουργώντας μια ελίτ μαθητών, που μεθαύριο θα είναι αυτοί που θα διαχειρίζονται τα κέρδη του κεφαλαίου και θα εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους.

Εννοείται ότι ο μαθητής πρέπει να καλλιεργεί τα ταλέντα του, να διακρίνει τις κλίσεις του, να ελέγχει τι είναι αυτό που του αρέσει και είναι και χρέος του εκπαιδευτικού να τα παρατηρεί όλα αυτά, να ενθαρρύνει τον μαθητή του, να τον γεμίζει εφόδια. Και όλα αυτά πάντα στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής δημιουργίας. Στο σχολείο πάνω από όλα πρέπει να είναι η μάθηση και η καλλιέργεια της προσωπικότητας και όχι η κατάρτιση. Ο μαθητής πρέπει στα 18 του χρόνια να βγαίνει στην κοινωνία με όλα τα απαραίτητα εφόδια στα οποία θα στηρίξει τις μετέπειτα επιλογές του. Όχι από τα 15 του να μπαίνει στην διαδικασία «να συνεχίσω το σχολείο ή να το σταματήσω; Και αν το συνεχίσω να πάω γενικό ή τεχνικό; Και εκεί που θα πάω ποια κατεύθυνση θα επιλέξω; Τι θέλω να γίνω;» Αυτά δεν πρέπει να είναι ερωτήματα που θα απασχολούν έναν έφηβο.

Κάθε Ιούνιο βλέπουμε παιδιά αγχωμένα, να κλαίνε, να παθαίνουν κρίσεις, πολλές φορές να φτάνουν μέχρι και στην αυτοκτονία στην περίοδο των πανελλαδικών. Και κάθε χρόνο ακούμε την ίδια υποκριτική ατάκα «δεν κρίνεται η ζωή σας από μία αποτυχία». Λίγο αργά όμως θυμήθηκαν να το επισημάνουν! Όταν το παιδί από το δημοτικό ήδη έχει μάθει να βλέπει το διαγώνισμα ως τον βαθμό που θα γραφτεί στην καρτέλα του, στη συνέχεια στο γυμνάσιο και στο λύκειο ως το εισιτήριο για την επόμενη τάξη, όταν προετοιμάζεται από την α λυκείου για τις πανελλαδικές είναι κοροϊδία να λέμε στα παιδιά ότι δεν κρίνεται η ζωή τους από τις εξετάσεις! Οι εξετάσεις δεν μπορεί να αντικαθιστούν την μάθηση και να κρίνουν την επιτυχία του παιδιού. Ένα διαγώνισμα είναι θετικό μόνο αν  λειτουργεί ως συμπληρωματικό εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού, που θα τον βοηθήσει να δει τα κενά του κάθε μαθητή του ξεχωριστά και της τάξης του γενικότερα. Μέσα από το διαγώνισμα πρέπει να βλέπουμε την προσπάθεια του μαθητή και να την ενθαρρύνουμε για την ολοκλήρωση των γνώσεων του και όχι να του μαθαίνουμε ότι μέσα από έναν βαθμό κρίνεται η επιτυχία του.

Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω από όλα αυτά την χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών από τους νεολαίους, μέσα και έξω από τα προαύλια των σχολείων, ένα φαινόμενο που διογκώνεται συνέχεια. Ο πειραματισμός με νόμιμες ή παράνομες ουσίες ξεκινά στην εφηβεία. Αυτός ο πειραματισμός κάποιες φορές είναι περιστασιακός, άλλες φορές όμως καταλήγει σε συστηματική χρήση και εξάρτηση. Και ενώ στα ποσοστά του τσιγάρου και του αλκοόλ παρατηρείται μια ελαφρά μείωση σε σχέση με το παρελθόν, η κάνναβη παρουσιάζει αύξηση. Στα παρακάτω γραφήματα παρουσιάζεται η συχνότητα στο κάπνισμα, στην κατανάλωση αλκοόλ και στην χρήση κάνναβης:




           

Η έρευνα εξετάζοντας την πορεία της κάνναβης από την δεκαετία του ’80, έως σήμερα, παρουσιάζει ότι το ποσοστό χρήσης έχει πενταπλασιαστεί. Επίσης έχει αυξηθεί κατά πολύ το ποσοστό των νέων, μέσα στις δεκαετίες, που κάνουν χρήση της επειδή την θεωρούν ακίνδυνη. Σημαντική μερίδα μαθητών θεωρούν την κάνναβη ακίνδυνη. Σε αυτό έχει βοηθήσει και το εναλλακτικό lifestyle που προωθούν πολυποίκιλα ιδεολογικά κέντρα της ενσωμάτωσης. Ο διαχωρισμός των ναρκωτικών σε μαλακά και σκληρά, αθώα και ένοχα, η προσπάθεια αποποινικοποίησης και αγιοποίησης των ναρκωτικών προφανώς και εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους, που δεν είναι άλλοι από την κοινωνική νάρκωση και την παραίτηση. Τα ναρκωτικά είναι όπλο του καπιταλισμού είτε για να αυξήσει τα κέρδη του είτε για να ναρκώνει και να περιθωριοποιεί κομμάτι της κοινωνίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έξαρση των ναρκωτικών ανά τον κόσμο παρατηρείται κάθε φορά που υπάρχει οικονομικό και κοινωνικό χάος*.

*Στην Αργεντινή το 2000, εμφανίστηκε το ναρκωτικό της κρίσης, ένα τρομερά εθιστικό ναρκωτικό,  το paco, (εξαφανίζοντας την κοκαΐνη και την κάνναβη), που ο χρήστης από ένα σημείο και μετά ζει μόνο για αυτό.

Η Πορτογαλία, μία χώρα που μέχρι το 2011 είχε αναπτύξει μία συγκεκριμένη πολιτική κατά των ναρκωτικών, μετά το ’11 που μπήκε στο ΔΝΤ, αρχικά καταργεί  το Ινστιτούτο για τα Ναρκωτικά και τις Τοξικές Εξαρτήσεις (IDT), κλείνει άλλα 7 κέντρα απεξάρτησης και τελικά καταλήγει στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης.

Στην Ιρλανδία η αύξηση της χρήσης παράνομων ουσιών ξεκίνησε μετά το 2010.

Στην Ισπανία μέσα στην περίοδο της κρίσης η κάνναβη κρατά σταθερά την πρώτη θέση, άλλα ναρκωτικά όπως η ηρωίνη ανεβαίνουν επικίνδυνα και κερδίζουν έδαφος.

500 δις δολάρια το χρόνο είναι ο τζίρος από την διακίνηση ναρκωτικών


Παραθέτουμε επίσης τα διπλανά γραφήματα ως ένα ακόμα παράδειγμα εξάρτησης των νέων που διογκώνεται με το πέρασμα των χρόνων. Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) κάνουν τους νέους/ες να χάνουν όλο και περισσότερο την επικοινωνία μεταξύ τους, να δημιουργούν «κοινωνικές σχέσεις» πίσω από μια οθόνη, φτάνοντας πολλές φορές να θεωρούν φυσιολογική την έκθεση προσωπικών τους δεδομένων. Έχουν εθιστεί επίσης στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, περνώντας ώρες πάνω από τις παιχνιδομηχανές της εικονικής πραγματικότητας και της βίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται το νόημα του πραγματικού παιχνιδιού της επαφής και της ανεμελιάς στις πραγματικές διαστάσεις της ζωής.

Η τεχνολογία έχει αποδείξει ότι είναι λειτουργική και αναγκαία στην εξέλιξη της κοινωνίας όταν βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, ενώ αντίθετα αν δεν χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο γίνεται επικίνδυνη σε πολλούς τομείς και σίγουρα από τους σημαντικότερους για το υπάρχον σύστημα είναι η αποχαύνωση και ο ατομικισμός των νεολαίων.

Το σύστημα χρειάζεται υποταγμένους ανθρώπους, και χρησιμοποιεί οποιοδήποτε μέσο για να το καταφέρει. Είτε μέσω των σχολικών αιθουσών, είτε μέσω των ΜΜΕ, είτε μέσω των ναρκωτικών. Τα όπλα τους είναι πολλά και για αυτό το λόγο η εργατική τάξη πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Και σημαντικό κομμάτι αυτής της τάξης είναι και η νεολαία της, η οποία πρέπει να είναι ενεργή τόσο στην σχολική κοινότητα, όσο και στην κοινωνία.

Χρέος του μαθητή είναι να απαιτεί την παιδεία, την γνώση και το σχολείο που του αξίζει. Να οργανώνει την δράση του συλλογικά, να εκφράζει την γνώμη του, να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Να μπορεί να δει ότι στην εποχή της γνώσης και της τεχνολογίας, η γνώση που λαμβάνει αυτός έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα για προνομιούχους, αντί να είναι ουσιαστική και ολόπλευρη. Το αστικό σχολείο είναι εχθρικό γι’ αυτόν, μέσα από το κυνήγι βαθμών, την παπαγαλία και τον ανταγωνισμό που καλλιεργείται στις σχολικές αίθουσες. Ο μαθητής όμως πρέπει να παλεύει για ένα σχολείο που θα είναι χώρος έκφρασης και καλλιέργειας των δυνατοτήτων του. Να παλεύει για ένα σχολείο αλληλεγγύης και συνεργασίας. Να βγαίνει και έξω από το σχολείο και να ασχολείται με τα προβλήματα της κοινωνίας του, γιατί μόνο έτσι θα συμβάλλει στην πρόοδο της.

Το σχολείο είναι κάτι παραπάνω από επτά ώρες μάθησης. Δεν είναι ένας χώρος που το παιδί επισκέπτεται κάποιες ώρες της ημέρας για να πάρει κάποιες γνώσεις και να φύγει περιμένοντας την επόμενη μέρα. Είναι χώρος διάπλασης προσωπικοτήτων. Είναι οι βάσεις που παίρνει ο κάθε άνθρωπος. Οι γνώσεις που παίρνει ο μαθητής συνδέονται άμεσα με το σύστημα, όσο και αν αυτό δεν είναι φανερό μέσα από την διαδικασία της μάθησης. Η αστική ιδεολογία αναπαράγεται σε όλο της το μεγαλείο μέσα από τα σχολικά βιβλία και από τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης. Άλλωστε το σχολείο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας.  Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποιεί το σχολείο ως ένα εργοστάσιο που θα παράγει για την κοινωνία πιο ευέλικτους και υπάκουους εργαζόμενους για το κεφάλαιο.  Παρατηρήσαμε βιβλία μπολιασμένα με την λογική και την προπαγάνδα της ΕΕ. Είδαμε πώς από μικρή ηλικία ο νέος έρχεται όλο και πιο κοντά στην κατάρτιση μέσω του σχολείου.

Εύκολα συμπεραίνουμε πως το σχολείο και η σημερινή εκπαίδευση δεν είναι για όλους, και όταν λέμε «δεν είναι για όλους» εννοούμε δεν είναι για τα παιδιά της τάξης μας, για αυτό τον λόγο η μόρφωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης.

Να αγωνιστούμε για ένα σχολείο με δωρεάν και δημόσιο χαρακτήρα. Να μην υφίστανται ιδιωτικά σχολεία ή εκπαιδευτήρια τα οποία υποβαθμίζουν αυτόν το χαρακτήρα του και δημιουργούν κατηγορίες μαθητών. Να μην δημιουργεί ανισότητες, αλλά η γνώση να παρέχεται ίδια για όλους, χωρίς να γίνεται διαχωρισμός οικονομικά ασθενέστερων, μειονοτήτων, γεωγραφικών τοποθεσιών. Το σχολείο και η γνώση είναι δικαίωμα του κάθε παιδιού και δεν μπορεί να στηρίζεται πάνω στη ζητιανιά πόρων από χορηγούς. Η γνώση πρέπει να μεταλαμπαδεύεται ακόμα και στο πιο ακριτικό χωριό, ακόμα και στην μέση του πουθενά και όχι να υπάρχουν τοποθεσίες όπου τα παιδιά να χρειάζεται να μετακινούνται για ώρες με το λεωφορείο για να μπορέσουν να βρεθούν μέσα σε μία σχολική αίθουσα. Να παίρνονται μέτρα για την ένταξη παιδιών μεταναστών και μειονοτήτων, όπως διδασκαλία στην μητρική τους γλώσσα και ομαλή ένταξη στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας όπου τώρα μένουν. Να υπάρχουν σωστές υποδομές και τρόποι διδασκαλίας για μαθητές με αναπηρίες ή με μαθησιακές δυσκολίες, που να μην απομονώνουν αυτά τα παιδιά από την μάθηση και ταυτόχρονα από την κοινωνία.

Να αγωνιστούμε για ένα σχολείο ενιαίο, που δεν θα χωρίζεται σε βαθμίδες και δεν θα προωθεί τους ταξικούς φραγμούς, που στην ουσία παραδίδουν το παιδί των λαϊκών οικογενειών στην κατάρτιση. Πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι ένα παιδί μέχρι τα 18 του πρέπει να βρίσκεται στο σχολικό περιβάλλον και όχι να είναι υποχρεωτικά τα 9 πρώτα χρόνια, που αυτό σημαίνει ότι μπορεί να βρεθεί εκτός σχολείου στα 15 του. Ο μαθητής πρέπει να απολαμβάνει αυτά τα χρόνια, τα οποία πρέπει, εκτός από την γνώση, να τα χαρακτηρίζουν και η δημιουργικότητα, ο ελεύθερος χρόνος, η απόλαυση, η χαρά και όχι το τρέξιμο και το άγχος. Πρέπει να συνδυάζεται και να εκπληρώνεται ο διπλός μορφωτικός και διαπαιδαγωγικός ρόλος του σχολείου. Οι μαθητές από το σχολείο να φεύγουν ξεκούραστοι, με τροφή για σκέψη και όχι εξοντωμένοι λες και βρίσκονταν στο χειρότερο κάτεργο.

Να αγωνιστούμε ώστε οι υποδομές του σχολείου να είναι τέτοιες που να προσφέρουν στον μαθητή χαρά, ασφάλεια και επιλογές. Να δημιουργηθούν ασφαλή σχολεία με συντηρημένα κτήρια και όχι γεμάτα ρωγμές, σκουριασμένα κάγκελα και ξεφλουδισμένους από την υγρασία τοίχους. Σχολεία όμορφα τόσο για την σωματική όσο και για την ψυχική υγεία του μαθητή, με ζεστές αίθουσες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σχολεία με γυμναστήρια, εργαστήρια, αίθουσες προβολών, βιβλιοθήκες.

Να αγωνιστούμε ώστε η γνώση που παίρνουν οι μαθητές στο σχολείο να είναι ουσιαστική και ολόπλευρη. Δεν πρέπει τα μαθήματα να κατηγοριοποιούνται σε χρήσιμα και άχρηστα. Να κριτικάρουμε συνεχώς τα διαστρεβλωμένα σχολικά βιβλία, που σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν στη γνώση αλλά μόνο στην αφομοίωση πληροφοριών, που μπερδεύουν περισσότερο. Να καταργηθούν τα σχολικά προγράμματα των ευέλικτων ζωνών και των projects. Η λογική του σχολείου πρέπει να είναι η βοήθεια σε κάθε μαθητή να εξερευνήσει και να κατακτήσει την γλώσσα ως όργανο σκέψης και όχι απλά ως μέσο επικοινωνίας, να αναζητήσει την απόλυτη αλήθεια μέσα από την ακρίβεια της μαθηματικής σκέψης και όχι να έρχεται σε επαφή με στείρες πράξεις, γωνίες και αλγόριθμους, να εξερευνήσει την φύση μέσα από τους νόμους της και να δει πώς όλοι αυτοί οι νόμοι κρύβονται παντού γύρω του και δεν είναι απλά δυσνόητοι κανόνες για την ταχύτητα και την μάζα, να γνωρίσει την κοινωνία, την ιστορία, τον πολιτισμό, γνώσεις απαραίτητες ώστε το παιδί να συνειδητοποιήσει τον κόσμο γύρω του και την θέση που πρέπει να έχει μέσα σε αυτόν. Το σχολείο πρέπει να είναι αυτό που θα βοηθήσει το παιδί και μετέπειτα τον νεολαίο να προσφέρει μέσω της γνώσης στην τάξη του.

Ο σωστός εκπαιδευτικός βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ’ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του.
Δημήτρης Γληνός

Ο εκπαιδευτικός έχει ένα σημαντικό και πολύπλευρο ρόλο. Πρέπει να προσφέρει τη γνώση στους μαθητές του, να ασχολείται με την διάπλαση της προσωπικότητάς τους, να τα βοηθά στην κοινωνικοποίησή τους, να είναι κοντά τους συνέχεια και να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς τους. Πρέπει πάνω από όλα να είναι παιδαγωγός. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή του κάθε παιδιού, αν σκεφτούμε ότι ο μαθητής περνάει μαζί του 7 ώρες της ημέρας. Πρέπει να κατανοεί ότι ρόλος του δεν είναι μόνο η μετάδοση γνώσεων, αλλά και η διαμόρφωση προσωπικοτήτων. Πρέπει να ενθαρρύνει όλους τους μαθητές του και όχι να τους κατηγοριοποιεί σε καλούς και κακούς, συνεπείς και άτακτους. Να ασχολείται με τον καθένα τους ξεχωριστά, να παλεύει για αυτούς με αυτούς για τα δικαιώματά τους, να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Να είναι αυτός ο πρώτος που θα παλεύει και θα διεκδικεί την ενιαία μόρφωση όλων των μαθητών. Ο πρώτος που θα παλεύει ενάντια σε αυτό το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα, ο πρώτος που θα βρίσκεται απέναντι σε ταξικούς, φυλετικούς, γεωγραφικούς διαχωρισμούς.

Χρέος του εκπαιδευτικού είναι να κατανοήσει ότι γίνεται όργανο αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και να έρθει σε σύγκρουση με αυτό. Να κατανοεί ότι η επιστήμη του πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού. Πρέπει να βλέπει την υποβάθμιση της επιστήμης του, μέσα από τον τρόπο που του επιβάλλει το υπουργείο να διδάσκει. Για παράδειγμα, ο φιλόλογος να δει τους ελλιπείς τρόπους μελέτης και κατάκτησης της γλώσσας, ο φυσικός τις γενικές μεταφυσικές έννοιες που μπερδεύουν το μάθημα του και δεν βοηθούν τα παιδιά να κατακτήσουν τους νόμους της φύσης, ο μαθηματικός να δείξει στους μαθητές ότι τα μαθηματικά είναι ένα μάθημα άμεσα συνδεδεμένο με την ζωή τους και την καθημερινότητά τους και δεν είναι χρήσιμο μόνο σε αυτούς που θέλουν να σπουδάσουν θετικές επιστήμες. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ξεφεύγει από την στείρα διδασκαλία και να ενθαρρύνει τους μαθητές του με οποιοδήποτε τρόπο να έρθουν κοντά στην γνώση. Να τους κινητοποιεί συνδυάζοντας την θεωρία με την πράξη, να αναπτύσσει την κριτική τους σκέψη, να ενεργοποιεί την κοινωνική τους δράση, να καλλιεργεί όλες τις πλευρές τους, τόσο την νοητική, όσο και την συναισθηματική.

Ως εκπαιδευτικός επίσης, πρέπει να διεκδικεί και ένα σχολείο με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες μόρφωσης των μαθητών. Να σταματήσει η κάλυψη κενών από αναπληρωτές και ωρομίσθιους που το Σεπτέμβρη διορίζονται και τον Ιούνιο απολύονται, μη ξέροντας πότε θα βρεθούν πάλι σε σχολική αίθουσα. Να υπάρχουν σε όλα τα σχολεία καθηγητές όλων των ειδικοτήτων και όχι ο ένας να κάνει το μάθημα του άλλου με ελλιπείς γνώσεις. Να υπάρχει μόνιμο εξειδικευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό σε σχολεία που φοιτούν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Επιπλέον ο εκπαιδευτικός, να παλεύει ταυτόχρονα για τα εργασιακά του δικαιώματα. Να περιφρουρεί το δικαίωμά του στην απεργία, να οργανώνεται στο σωματείο του, να βρίσκεται απέναντι στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, στις ελαστικές σχέσεις, στην αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, που αφορούν τον κλάδο του αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη και έτσι να συνδέει τον αγώνα του, με τον αγώνα της τάξης του.

Φυσικά δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι όλα τα παραπάνω μπορεί και θέλει να τα διορθώσει η αστική τάξη που έχει το τιμόνι ούτε φυσικά οι «μεταρρυθμίσεις» των σοσιαλδημοκρατών οι οποίες συνεχίζουν να κινούνται στα πλαίσια της ΕΕ. Ο καπιταλισμός, μέσω των επίδοξων διαχειριστών του μόνο «φτιασιδώματα» μπορεί να πραγματοποιήσει, γιατί όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και ταξικός χαρακτήρας στην εκπαίδευση.

Το γεγονός ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει σαν «όαση» ένα σχολείο σε άλλες βάσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει ιδεολογική παρέμβαση, με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται κατανοητό όχι μόνο ότι υπάρχει η ανάγκη μιας ουσιαστικής πρόσβασης στη γνώση, αλλά ότι υπάρχει ανάγκη αντιπαράθεσης στους στόχους που υπηρετεί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Για αυτό το λόγο η διεκδίκηση της δωρεάν, δημόσιας, ουσιαστικής, ολόπλευρης παιδείας δεν είναι αποκλειστικό θέμα των εκπαιδευτικών και των μαθητών αλλά ολόκληρης της κοινωνίας, είναι κομμάτι της ταξικής πάλης.

Η εργατική τάξη πρέπει να ενισχύει και να στηρίζει τους αγώνες για την παιδεία. Πρέπει να είναι απόλυτα κατανοητό ότι η εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με την κοινωνία και τη θέση που έχουμε μέσα σε αυτή.

Η παιδεία είναι αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα, όπως θέλει να μας πλασάρει η αστική τάξη που θέλει να κάνει την παιδεία αποκλειστικό προνόμιο της και να αφήσει για μας την κατάρτιση και πέντε σκόρπιες γνώσεις.


Είναι χρέος της εργατικής τάξης να αντιπαλέψει τη δημιουργία ενός ταξικού σχολείου και να ανοίξει τον δρόμο για την δημιουργία μιας παιδείας που θα είναι κτήμα όλης της κοινωνίας. Είναι χρέος της να συνδέσει τον αγώνα για δημόσιο, δωρεάν σχολείο με τον αγώνα για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ψάξε για σχολείο, άστεγε!
Προμηθέψου γνώση, παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είναι ένα όπλο.
Εσύ πρέπει να πάρεις την εξουσία.
                                                 Μπέρτολτ Μρεχτ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου