Δεν θ’ ακούσουμε ούτε θα διαβάσουμε πολλά στην 95η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Η μεγάλη χώρα των Σοβιέτ έχει πάψει να υπάρχει, οπότε δεν υπάρχει λόγος οι αστοί να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Και στο βαθμό που θα το αναμοχλεύσουν, όμως, θα το κάνουν για να διαστρεβλώσουν την ιστορική αλήθεια. Και για την ίδια την Οκτωβριανή Επανάσταση και το χαρακτήρα της, και για τα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που ακολούθησαν, και για την παλινόρθωση του καπιταλισμού, που δεν έγινε τη διετία 1989-90, αλλά ξεκίνησε λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του ‘50 και ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 (αυτό που κατέρρευσε ήταν ο παλινορθωμένος καπιταλισμός στη ρωσική του εκδοχή και όχι ο σοσιαλισμός).Έτσι κι αλλιώς, γεγονότα που άλλαξαν το ρουν της παγκόσμιας ιστορίας, όπως αναμφισβήτητα ήταν η οκτωβριανή Επανάσταση δεν θα πάψουν ποτέ να συζητιούνται, να τροφοδοτούν την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Γιατί τον Οκτώβρη του 1917, όπως και το 1871 στο Παρίσι, συγκρούστηκαν δυο κόσμοι. Ο κόσμος των αστών με τον κόσμο των προλετάριων. Δεν συγκρούστηκαν για το ύψος του μεροκάματου, για το μήκος του ωραρίου για την κοινωνική ασφάλιση, για τις συνθήκες εργασίας. Συγκρούστηκαν για την ίδια την εξουσία. Η σύγκρουσή τους είχε τον χαρακτήρα «ποιος ποιον;». Στο Παρίσι το 1871 νίκησαν οι αστοί, στην Πετρούπολη και τη Μόσχα το 1917 νίκησαν οι προλετάριοι.
Η επικαιρότητα της Οκτωβριανής Επανάστασης, λοιπόν, είναι αναμφισβήτητη. Και για τους αστούς και για τους προλετάριους. Γιατί μπορεί να μεσολάβησαν πάρα πολλά στη διάρκεια του αιώνα που πέρασε από το 1917, όμως η βασική διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων δεν άλλαξε, όπως δεν άλλαξε και το οικονομικό έδαφος επί του οποίου αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός των κοινωνικών δυνάμεων. Ο καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα και πάνω στη βάση της άγριας εκμετάλλευσης των εργατών και των υπόλοιπων εργαζόμενων δυο βασικές τάξεις στέκονται αντιμέτωπες. Από τη μια η τάξη των καπιταλιστών, των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής που απομυζούν τον κοινωνικό πλούτο που η ανθρώπινη εργασία παράγει, και από την άλλη η τάξη των εργατών, που με τη δουλειά της δημιουργεί τον κοινωνικό πλούτο και εξαναγκάζεται να παίρνει απ’ αυτόν μερικά ψίχουλα που μετά βίας της εξασφαλίζουν την επιβίωση. Κατά συνέπεια, το «ποιος ποιον;» εξακολουθεί να υπάρχει ως το βασικό ιστορικό διακύβευμα, ανεξάρτητα από την ένταση που τίθεται στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού.
Από το Παρίσι του 1871 μέχρι τη Μόσχα και την Πετρούπολη του 1917 δεν μεσολάβησαν μόνο 36 χρόνια. Μεσολάβησε μια μεγάλη αλλαγή στη θεωρία και την πράξη των προλεταριακών κινημάτων. Μια μεγάλη αλλαγή, την οποία καταρχάς συνειδητοποίησε, στη συνέχεια θεωρητικοποίησε και στο τέλος έκανε πράξη η υπό την καθοδήγηση του Λένιν ομάδα των Μπολσεβίκων, η οποία μετεξελίχτηκε σε ένα πανίσχυρο προλεταριακό κόμμα. Ένα κόμμα με ισχυρή θεωρητική συγκρότηση, με επαναστατικό πρόγραμμα, με δυνατότητα να εξελίσσει την τακτική του και με ισχυρότατους δεσμούς με το ρωσικό προλεταριάτο.
Η ύπαρξη αυτού του κόμματος επέτρεψε το πέρασμα από την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 να φτάσουμε στη νικηφόρα προλεταριακή-σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917. Αν πρέπει σήμερα να κρατήσουμε μια βασική σημείωση για την ιστορική διάσταση της Οκτωβριανής Επανάστασης, ας κρατήσουμε αυτή που αφορά το ρόλο του κόμματος των Μπολσεβίκων στην ωρίμανση, την έκρηξη και την καθοδήγηση της επανάστασης. Κι ας μετουσιώσουμε αυτή την ιστορική πείρα σε πράξη για την οικοδόμηση της πολιτικής οργάνωσης του προλεταριάτου σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου