Στο ξέσπασμα μιας ακόμα συστημικής κρίσης στην ιστορία (1933), το κράτος επέλεξε τον δρόμο της βίαιης καταστολής απέναντι στην εργατική τάξη

Εξώφυλλα από τον ριζοσπάστη στις 16 και 17 Φεβρουαρίου

Από το 1931 στην Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις ο αριθμός των ανέργων μετριόταν σε δεκάδες χιλιάδες. Αυτό έγινε αφορμή για την κοινωνική αναταραχή και δεκάδες διαδηλώσεις ξεσπούσαν στην επικράτεια.
Η απάντηση της κυβέρνησης Βενιζέλου ήταν η απαγόρευση των διαδηλώσεων και η βίαιη καταστολή των εργατών με μονάδες πεζικού και χωροφυλακής.
Ο Ιωάννης Μεταξάς σαν υπουργός εσωτερικών έλεγε τότε από το βήμα της βουλής: ''Οι εργάτες αρχίζουν με την συζήτησιν των επαγγελματικών τους ζητημάτων και εκτρέπονται κατόπιν εις ζητήματα τοιαύτα ώστε να προσβάλλονται οι νόμοι του κράτους''.
Τον Γενάρη του 1933 ο στρατός πυροβόλησε στη Νάουσα εναντίον μιας εργατικής συγκέντρωσης δολοφονώντας 4 εργάτες και τραυματίζοντας αρκετούς.
Στις 15 Φεβρουαρίου έξω από τα γραφεία του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης έγιναν συγκρούσεις ανάμεσα σε μπάτσους και εργάτες, που έπειτα γενικεύτηκαν σε όλη την πόλη. Αιτία η επίθεση από την χωροφυλακή που δολοφόνησε τουλάχιστον 7 εργάτες και τραυμάτισε πάνω από εκατό.
Αργότερα και μετά την πτώση της κυβέρνησης Βενιζέλου δεν σταμάτησε η αιματηρή καταστολή από την πλευρά του κράτους χτυπώντας την εργατική τάξη.

Είναι καθήκον των προλετάριων να μην αφήσουν περιθώρια στο κράτος του κεφαλαίου να διαλύσει ηθικά και πολιτικά την τάξη μας.
Οι καταπιεσμένοι να τσακίσουν την πλουτοκρατία, γράφοντας νέες σελίδες στην ιστορία του ταξικού κινήματος.
Έως ότου οι μικρές νίκες που θα έρθουν στον δρόμο, στους χώρους δουλειάς, να φέρουν την τελική νίκη.
Την ΑΝΑΡΧΙΑ και τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!