Δεν θέλουμε δημοκρατικό λόγο στις τηλεοράσεις μας, θέλουμε προλεταριακά ουρλιαχτά στους δρόμους

Η επίθεση του κεφαλαίου συνεχίζεται και δεν θα σταματήσει έως ότου οργανωθεί η προλεταριακή αυτοάμυνα. Θα πάψει μια και καλή όταν κομμάτια της εργατικής τάξης σταματήσουν να ''χύνουν δάκρυα'' για την κακή διαχείριση του καπιταλισμού και παλέψουν για την καταστροφή του.
Ο ρόλος των δημοσιογράφων και των καναλαρχών οι οποίοι καθοδηγούνται από την εκάστοτε πολιτικοοικονομική εξουσία είναι γνωστός στην εργατική τάξη, και δεν μας ξαφνιάζει η όποια προσπάθεια για σπίλωση των κοινωνικών - ταξικών αγώνων που διεξάγονται καθημερινά μέσα στις μητροπόλεις.
Τώρα παρατηρούμε μερίδα δημοσιογράφων, διανοούμενους και κάθε είδος καλλιτεχνών να πνίγονται από το μικροαστικό δίκιο τους για την φίμωση του ''δημόσιου λόγου''.
Βλέπουμε κόμματα αντιπολίτευσης, συνδικαλιστές και εργατοπατέρες να πατάνε σε αγώνες, εξυπηρετώντας τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.
Δεν απαξιώνουμε τον αγώνα που διεξάγεται στο προαύλιο της ΕΡΤ, όμως χρειάζεται η κριτική για να μην βρεθούμε να μοιράζουμε τα κομμάτια της ήττας με αυτούς που έχουν ξεπουλήσει και θα συνεχίσουν να το κάνουν τους αγώνες που ξεπηδάν από τα κάτω.
Οι κραυγές των καταπιεσμένων θα σβήσουν τις στείρες φωνές που θέλουν έναν αγώνα στα μέτρα τους.
Να κάνουμε τα κυβερνητικά κτήρια χώρους ζύμωσης και αγώνα.
Να πάρουμε την πληροφόρηση στα χέρια μας.
Οι απολυμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας να παλέψουμε για το συμφέρον της τάξης μας.
Να ενώσουμε τις σπίθες για να δημιουργήσουμε την φλόγα που θα κάψει τον γερασμένο κόσμο τους.