Δυο λόγια για την ταξική παιδεία...

[…] Δεν θα προχωρήσουμε σε ακύρωση (της τράπεζας θεμάτων). Το να πάρουμε πίσω έναν θεσμό που οξύνει την κριτική σκέψη του μαθητή και που αν εφαρμοστεί σωστά, που από φέτος θα εφαρμοστεί σωστά, μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ την εκπαιδευτική διαδικασία, θα ήταν λάθος […]

Λοβέρδος, υπουργός παιδείας

Μετά τα ποσοστά αποτυχίας στην Α λυκείου ο υφυπουργός παιδείας Δερμετζόπουλος μας ενημερώνει:

«Πρόκειται για έναν αναγκαίο θεσμό που έχει την έγκριση και της σημερινής πολιτικής ηγεσίας και σε καμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα κατάργησης αλλά βελτίωσης του».

<<Αυτοί που μας πήραν το βιβλίο από το χέρι μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι>>

Μπ. Μπρέχτ

Τα ποσοστά αποτυχίας των μαθητών στην Α λυκείου έφτασαν στο 40%, ενώ σε πολλές περιοχές της Αττικής το ποσοστό αποτυχίας στα μαθηματικά ανέβηκε μέχρι και στο 50% - 60%. Για την αποτυχία αυτή ευθύνεται, κατά κύριο λόγο, η τράπεζα θεμάτων που όχι μόνο δεν οξύνει την κριτική σκέψη του μαθητή, αλλά αντίθετα τυποποιεί την διαδικασία της μάθησης σε χειρότερο βαθμό από ότι πριν.

Με μία πιο βαθιά ανάλυση όσο αναφορά την «τράπεζα θεμάτων» και το γενικότερο στήσιμο του «νέου λυκείου», πρώτον οι μαθητές οδηγούνται όλο και πιο πολύ στην παραπαιδεία, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο η εκπαίδευση ό, τι είχε απομείνει από τον δημόσιο χαρακτήρα της και δημιουργώντας μαθητές δύο ταχυτήτων (αυτοί που οι γονείς τους μπορούν να σηκώσουν το βάρος των εξόδων ενός φροντιστηρίου και αυτών που δεν μπορούν) και δεύτερο και κυριότερο η συνήθεια σε κόπο και χρόνο όσο αναφορά το τρέξιμο, το άγχος, τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο, τις ατελείωτες ώρες σε σχολικές αίθουσες και φροντιστήρια (κάθε είδους), που μπορούν να γίνουν συνείδηση για το μέλλον και να μετατραπούν σε αμέτρητες καταπιεστικές εργατοώρες που θα ασφυκτιούν την ζωή του εργαζόμενου, ο οποίος από μικρός θα έχει μάθει να μην σηκώνει κεφάλι.

Σήμερα ο γονιός, αύριο το παιδί.

Αξίζει να σημειωθεί, προς ευχαρίστηση των «κατόχων» της ιδιωτικής παιδείας, ότι τα φροντιστήρια μέσα σε ένα χρόνο έχουν δει μια αύξηση εγγραφών 15% – 20%. Οι μεγαλοϊδιοκτήτες  φροντιστηρίων που ενώ γεμίζουν τις τσέπες τους ποντάροντας στην παραπαίουσα παιδεία, ταυτόχρονα συντηρούν τον εργασιακό μεσαίωνα με εργαζόμενους ανασφάλιστους και με μεροκάματα που δεν ξεπερνάνε τα 3 ευρώ/ώρα.

Ένα τέτοιο παράδειγμα φροντιστηριακού εργασιακού καθεστώτος είναι ο πολυδιαφημισμένος όμιλος «Πουκαμισάς» με δεκάδες φροντιστήρια, αλλά και εκδοτικό οίκο. Τα μεροκάματα που προσφέρει στους νέους εργαζόμενους που θα ζητήσουν δουλειά, είναι αυτά που προαναφέραμε και δεν θα διστάσει στις όποιες αντιρρήσεις των υποψήφιων εργαζομένων να απαντήσει ο ίδιος ο Πουκαμισάς: «Καιρός να ψάξετε για δεύτερη δουλειά».

Δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, τα όσα μας κάνουν να εχθρευόμαστε την «παιδεία» που μας προσφέρει η αστική τάξη. Από την ιδιωτικοποίηση που ωθούν με κάθε μέσο και τρόπο, μέχρι την προπαγάνδα ενάντια στην ιστορία που έχει γράψει ο ίδιος ο αντιστεκόμενος λαός, που στάθηκε όρθιος και ηρωικός απέναντι σε ντόπιους και ξένους καταπιεστές. Είναι ο καθεστωτικός αντικομμουνισμός που μέσα από τα σχολικά βιβλία περνιέται με το στανιό στους μαθητές και μαθήτριες με άθλια ψέματα και συκοφαντίες:

Ο φασίστας Μεταξάς, εθνικός ήρωας των σχολικών βιβλίων  

Στο βιβλίο της ιστορίας γενικής παιδείας της Γ λυκείου παρατίθεται ένα γελοίο απόσπασμα από τον Σολζενίτσιν ενάντια στον Στάλιν στο οποίο αναφέρει:

«Γινόταν μια τιμητική εκδήλωση για τον σύντροφο Στάλιν. Ασφαλώς όλοι σηκώθηκαν για 3 λεπτά, τέσσερα λεπτά οι θυελλώδης επευφημίες συνεχίζονταν… Ποιος τολμούσε να είναι ο πρώτος που θα σταματούσε; Εξάλλου, άντρες της μυστικής αστυνομίας στέκονταν στην αίθουσα περιμένοντας να δουν ποιος εγκαταλείπει πρώτος! Μετά από 11 λεπτά ο διευθυντής (του εργοστασίου) κάθισε… Σαν ένας άνθρωπος όλοι οι υπόλοιποι σταμάτησαν και κάθισαν κι αυτοί. Είχαν σωθεί! Έτσι βέβαια ανακάλυπταν ποιοί ήταν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι. Και έτσι τους εξόντωναν. Την ίδια νύχτα ο διευθυντής του εργοστασίου συνελήφθη…»

Στο ίδιο βιβλίο, για την περίοδο 1950 – 1974, δεν αναφέρονται πουθενά οι εκτελέσεις κομμουνιστών, τα στρατοδικεία, οι εξορίες και οι φυλακές.

Επίσης, δεν υπάρχουν οι 3 ελληνικές κυβερνήσεις κατοχής, ενώ το ΕΑΜ εμφανίζεται σε μια γραμμή, ως η σπουδαιότερη αντιστασιακή οργάνωση, δίπλα στον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ (!)

Για την περίοδο της χούντας διαβάζουμε: «Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος αντιτάχθηκε έντονα και αντιστάθηκε στην δικτατορία, με πρωτοστάτες τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Γεώργιο Μαύρο, τον Γεώργιο Ράλλη. Ο Καραμανλής, αυτοεξόριστος στο Παρίσι, κατήγγειλε την δικτατορία. Στο εξωτερικό επίσης ανέπτυξαν αντιστασιακή δράση ο Ανδρέας Παπανδρέου (αρχηγός του ΠΑΚ) και άλλοι».*

Αυτά τα ψέματα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων οι μισές αλήθειες, είναι που παραδίδονται στους μαθητές και μαθήτριες στις αίθουσες των σχολείων. Άθλια προπαγάνδα της αστικής τάξης με στόχο παιδιά, τις περισσότερες φορές γόνων εργατικών οικογενειών.

«Σε ένα χώρο που μοιάζει με κλουβί το μόνο που διδάσκεται είναι υποταγή»

Ενδεικτικό της κατάστασης σύνθημα, έξω από υπό κατάληψη σχολείο στην Αθήνα, την περίοδο 98 – 99.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες, μένουν στην αδράνεια παρακολουθώντας αποσβολωμένοι τα τρέχοντα ζητήματα. Εμείς από εδώ δεν θα μοιρολατρήσουμε για την «μη μαχητικότητα» των μαθητών, αντίθετα θα αναφέρουμε κάποιους από τους λόγους που τους κάνουν να αδρανοποιούνται, αλλά ακόμα και έτσι, όχι στο σύνολό τους.

Η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι η μαθητιώσα νεολαία, ήταν πάντα συνεπής στους αγώνες και στεκόταν μαχητική απέναντι στα σχέδια των εξουσιαστών και ειδικά όταν αυτοί στρέφονταν σε κάτι «δικό» της. Αμέτρητα παραδείγματα με κινήματα μαζικών καταλήψεων, διαδηλώσεις, ζυμώσεις, τα γνωστά σε όλους νεράντζια σαν όπλο απέναντι στην άγρια καταστολή των μπάτσων και των χημικών. 

Κατάληψη σχολείου στον Χολαργό

Όμως τα τελευταία χρόνια μαζί με την επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας και την καταστολή σε ό, τι κινείται, δεν έμεινε απέξω και ο χώρος της παιδείας. Οι απειλές τύπου «δεν θα πάτε πενθήμερη», έδωσαν την θέση τους σε εισαγγελείς, διώξεις, αρπαγές μαθητών/τριών έξω από τα σχολεία τους από μπάτσους, με στόχο οι νεολαίοι να νιώσουν τι θα συμβαίνει κάθε φορά που θα αντιπαρατίθενται στην πολιτική αυτού του σάπιου συστήματος.

Παρακάτω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από την τρομοκρατία του υπουργείου παιδείας σε γονείς και μαθητές:

Στη Θεσσαλονίκη το 2012 η εισαγγελία πρωτοδικών με κατεπείγον έγγραφο προς τις διευθύνσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επισημαίνει στους διευθυντές και καθηγητές των σχολείων πως:

«Οφείλουν να παρέμβουν συμβουλευτικά προς τους μαθητές, ώστε αυτοί να αντιληφθούν ότι η συμπεριφορά τους αυτή συνιστά αξιόποινη πράξη η οποία διώκεται αυτεπάγγελτα και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από 6 μήνες έως 5 έτη».

Αλλά και για τους γονείς σημειώνει ότι:

«Πρέπει να πληροφορηθούν δια του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων κάθε σχολείου, ότι σε περίπτωση που παραλείπουν να αποτρέπουν τα ανήλικα τέκνα τους – μαθητές από τη διάπραξη του παραπάνω αδικήματος, τελούν την αυτεπαγγέλτως διωκόμενη αξιόποινη πράξη της παραμέλησης της εποπτείας ανηλίκων (άρθρο 360 ΠΚ)».**

Πανό στα κάγκελα του ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας

Κείμενο καταγγελίας από μαθητές τον Οκτώβριο του 2013:

«Εμείς οι μαθητές του ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας θέλουμε να καταγγείλουμε τη φασιστική συμπεριφορά του διευθυντή μας αλλά και τη συμπεριφορά του διευθυντή του ΙΕΚ απέναντί μας. Επίσης θέλουμε να καταγγείλουμε την εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη του σχολείου μας, σήμερα 15/10 τα ξημερώματα, μετά από μήνυση του διευθυντή ΕΠΑΛ και ΙΕΚ και τη σύλληψη 10 συμμαθητών μας στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες και ορίστηκε δικάσιμος. Δεν είμαστε εγκληματίες, απλά παλεύουμε για τη δική μας μόρφωση που εσείς μας στερείτε. Δεν είναι λύση να πηγαίνετε τους αγωνιζόμενους μαθητές σε δικαστήρια αμαυρώνοντας το ποινικό τους μητρώο λόγω αντίστασής τους στα φασιστικά νομοσχέδια του κράτους. Ζητάμε συμπαράσταση από όλους τους μαθητές αλλά και από ολόκληρη την κοινωνία.

Αλληλεγγύη στους συμμαθητές μας του ΕΠΑΛ Λαμίας».

Μαθητές του ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας***

Δεκάδες είναι τέτοιου τύπου παραδείγματα τρομοκράτησης και καταστολής που έχουμε τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ελλάδα. Σε σχολεία της μητρόπολης, αλλά και της επαρχίας. Προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να ανακόψουν τις αντιστάσεις των νεολαίων για να γκρεμίζουν όλο και περισσότερο την ήδη παραπαίουσα παιδεία, για να κερδίζει και σε αυτόν τον τομέα το κεφάλαιο.

Η εργατική τάξη και τα παιδιά της πρέπει να αμφισβητούν αυτή την παιδεία και χωρίς αυταπάτες για τον χαρακτήρα της, να προσπαθήσουν για την ριζική αλλαγή όχι μόνο της εκπαίδευσης, αλλά και συνολικά του συστήματος των κεφαλαιοκρατών. Να ορθώσουν τον ιδεολογικοπολιτικό αντίλογο ενάντια στην αποσπασματική «αλήθεια» και τα συμφέροντα των αστών.

* Τα παραδείγματα βρέθηκαν από το βιβλίο της σύγχρονης εποχής «Από την 4^η Αυγούστου ως τις μέρες μας».

** Από άρθρο του Ριζοσπάστη.

*** Ανυπάκουοι μαθητές