Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Ενάντια σε κράτος και αφεντικά - Μόνη δικαιοσύνη η προλεταριακή

10576995_917327514959689_8796637764432628027_nΣ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»
Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.
Ντ. Φ
30 Ιούλη 2014: Η αστική δικαιοσύνη, η “δικαιοσύνη” του κράτους των αφεντικών, αθωώνει στην Πάτρα έναν από τους φραουλέμπορους της Ν. Μανωλάδας Ηλείας, τον τσιφλικά Ν. Βαγγελάτο μαζί με τον αρχιεπιστάτη του Κ. Χαλούλο και “καταδικάζει” με ποινές-χάδια τους άλλους δύο επιστάτες Γ. Χαλούλο και Θ. Αποστολόπουλο (που αφέθηκαν ελεύθεροι αφού οι ποινές τους είναι εξαγοράσιμες) που στις 17 Απρίλη του 2013 άνοιξαν πυρ τραυματίζοντας με τις σφαίρες τους 35 μετανάστες εργάτες γης που μαζί με τους συναδέλφους τους διεκδικούσαν τα χρωστούμενα μεροκάματα πείνας.
Την ίδια ώρα, ο εισαγγελέας του ναυτοδικείου Πειραιά έστελνε στο αρχείο τη δικογραφία για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι στις 20 Γενάρη 2014, όπου πνίγηκαν 8 ανήλικοι και 3 γυναίκες πρόσφυγες, κλείνοντας στο συρτάρι τις δολοφονικές ευθύνες των λιμενικών φρουρών των συνόρων της Ευρώπης-Φρούριο.
μέσα σ’ αυτή την κόλαση στερέψανε τα δάκρυα, όχι όμως κι οργή…
                                                                                                        Πηγή: Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Εκδόθηκε η ετυμηγορία για τον φραουλοτσιφλικά της Μανωλάδας που κατηγορούταν μαζί με τους «επιστάτες» του (δηλαδή τους μπράβους του) για την επίθεση με πυροβολισμούς εναντίον των μεταναστών εργατών στα φραουλοχώραφά του, όταν οι τελευταίοι διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους τον Απρίλη του 2013. Αθώος ο κατηγορούμενος!

Αν και η εισαγγελέας του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πάτρας (εκεί έγινε η δίκη) ζήτησε την καταδίκη αυτού και των «επιστατών» του επισημαίνοντας στην αγόρευσή της ότι και οι κρατικές υπηρεσίες με τη στάση τους είναι συνένοχες, το δικαστήριο έκρινε ομόφωνα αθώους αφεντικό και «αρχιεπιστάτη» και ένοχους με εξαγοράσιμες ποινές τους άλλους δυο. Με απλά λόγια αθωώθηκαν το αφεντικό και το δεξί του χέρι και τιμωρήθηκαν οι απλοί «επιστάτες» με ποινές εξαγοράσιμες, τις οποίες λογικά θα πρέπει να εξόφλησε κιόλας το αφεντικό ως ανταμοιβή στις «υπηρεσίες» που του πρόσφεραν, αν και πιο πιθανό είναι να τους τα κρατήσει από το μισθό…

Αθώος λοιπόν ο κατηγορούμενος, και μάλιστα ομόφωνα! Ούτε μια ψήφος αρνητική, που να υποδηλώνει έστω μια αμφιβολία  για την τόσο «αθώα» συμπεριφορά του απέναντι στους εργάτες που σακάτεψαν οι σφαίρες των όπλων του. Ούτε μια αρνητική ψήφος, έτσι, για να σωθούν κάποια  προσχήματα, για να μην τραυματιστεί η ψευδαίσθηση ότι «όλοι» σε αυτή τη χώρα είναι «ίσοι» απέναντι στο νόμο και στη δικαιοσύνη, για να μετριαστούν βρε αδερφέ οι αντιδράσεις.

Ο φραουλοτσιφλικάς εμπιστεύτηκε την δικαιοσύνη και για το γεγονός ότι απασχολούσε (λες και σταμάτησε να το κάνει) παράνομα αλλοδαπούς εργάτες. Δικαιώθηκε και σε αυτό.  Το δικαστήριο τον αθώωσε πανηγυρικά, τον απάλλαξε ομόφωνα από κάθε κατηγορία, και τον έστειλε πίσω στην κοινωνία «υγιή» ως επιχειρηματία και πάλλευκο σαν περιστερά… Έτσι απλά. Όπως, απλά, κινδυνεύουν τώρα οι εργάτες να κληθούν... να του πληρώσουν και ψυχική οδύνη από πάνω… Όπως, απλά, μπορούν τώρα να απελαθούν (αφού δεν έχουν «χαρτιά») ήσυχα-ήσυχα από τη χώρα, χωρίς να πληρωθούν ποτέ τα μεροκάματα τους.  Όπως, το ίδιο απλά, ανταμείβεται πάντα η εμπιστοσύνη (στη δικαιοσύνη) των αφεντικών (από τη δικαιοσύνη), και κηρύσσονται νόμιμες οι απολύσεις και παράνομες οι απεργίες των εργαζομένων και άλλα τόσα «απλά» ακόμα…

Επειδή όμως συμβαίνει τα πιο απλά να είναι και αυτά που πιο δύσκολα γίνονται κατανοητά, θα εξακολουθήσουμε να γινόμαστε βαρετοί (και για κάποιους γραφικοί) επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά ότι στην ταξική κοινωνία (δηλαδή ακριβώς όπως αυτή που ζούμε), η δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να είναι ταξική, όπως ταξική είναι και η εκμετάλλευση. Και αν, σε μια ταξική κοινωνία, τα αφεντικά έχουν έναν λόγο να εμπιστεύονται την δικαιοσύνη, οι εργάτες έχουν πολλούς λόγους να εμπιστευτούν κάποτε την δύναμη τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου