Γενική Απεργία 12 Νοέμβρη

Η «πρώτη φορά αριστερά» ήρθε για να φέρει την ελπίδα. Η «δεύτερη φορά αριστερά» ήρθε για να ξεμπερδέψει με το παλιό και δεν μπορούμε να πούμε… Και την ελπίδα έφερε στην αστική τάξη, και προσπαθεί να ξεμπερδέψει με όποιο δικαίωμα έχει απομείνει από το παρελθόν και εμποδίζει την εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ. Πιστή στις υποσχέσεις της η κυβέρνηση, συνεχίζει να σφυροκοπάει την εργατική τάξη και να θωρακίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τα λαϊκά συμφέροντα πλήττονται από παντού.

Η ανεργία στις τελευταίες μετρήσεις αγγίζει το 25%, ενώ στα ποσοστά των νέων φτάνει το 48,6%.

Οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι είτε με μισθούς πείνας, είτε με μειώσεις μισθών (άραγε που πήγε ο 751 ευρώ κατώτατος μισθός που έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ;), αναγκαστικές «παραιτήσεις» χωρίς καμία αποζημίωση, 5μηνη εργασία μέσω voucher, ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές και νέα μέτρα που αφορούν και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Αύξηση ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων.

Το δημόσιο σχολείο και το σύστημα υγείας καταρρέουν με ελλείψεις προσωπικού, υποδομών, υλικών.

Μέσα σε όλα αυτά και το προσφυγικό ζήτημα που συμπληρώνεται από τους χιλιάδες νεκρούς που ξεβράζονται στις ακτές των ελληνικών νησιών και όχι μόνο. Η πολιτική τους μένει ίδια: Στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτες, ιδιωτικός στρατός και φυσικά κροκοδείλια δάκρυα και ψέματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να συνεχίσει την ίδια πολιτική που εφάρμοζαν τόσα χρόνια όλα τα κόμματα της αστικής τάξης. Καλυμμένος με το πέπλο της «Ευρώπης των λαών», εφάρμοσε την επιθετική πολιτική της. Καλυμμένος με το πέπλο των σκληρών - πολύωρων διαπραγματεύσεων πλάσαρε την μοιρολατρία πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Βρώμικα καλυμμένος πίσω από τους εργατικούς αγώνες που ποτέ δεν άνηκε, σπιλώνοντας επαναλαμβανόμενα και με τον χειρότερο τρόπο την ιστορική ταξική μνήμη.

Η ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη δεν μπορεί άλλο να μένει αναπάντητη. Δεν έχουμε αυταπάτες για τα καλέσματα απεργιών των γραφειοκρατών και χαφιέδων του κεφαλαίου που έτσι κι αλλιώς καλούνται ύστερα από την πίεση ταξικών δυνάμεων.

Παρόλα αυτά ο δρόμος προσφέρει ευκαιρίες αγώνα και ζύμωσης για τους αγωνιζόμενους. Η απεργία είναι κύριο όπλο της εργατικής τάξης και ανοίγει πολλά μέτωπα στον ταξικό πόλεμο. Οι δυνάμεις των ανέργων και εργαζομένων πρέπει να τολμούν ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες, να οργανώνονται στα σωματεία, να διεκδικούν, να γίνονται μια γροθιά στις απεργιακές περιφρουρήσεις. 

Η οργάνωση και η πάλη είναι αναγκαία.

Οφείλουμε να δείχνουμε σε κάθε στιγμή, μικρή ή μεγάλη, της ταξικής πάλης ότι τα σχέδια τους για το «καλό της χώρας» δεν θα περάσουν πάνω από τις πλάτες της τάξης μας.