Στις 30/9 εγκαινιάστηκε στο Μαρούσι το νέο κατάστημα της Leroy Merlin, της γαλλικής αυτής πολυεθνικής με τα εκατομμύρια τζίρου ετησίως. Στο τιμόνι της εν Ελλάδι θυγατρικής εταιρίας δεν βρίσκεται φυσικά κάποιος τυχαίος αλλά ένα μέλος της γνωστής οικογενείας Φουρλή, η οποία ελέγχει ένα μεγάλο μερίδιο από την εγχώρια αγορά οικιακού εξοπλισμού. Τα εγκαίνια ως είθισται ήταν ένα κράμα από «λαμπερές προσωπικότητες» που έβγαζαν πύρινους λόγους για «την Ελλάδα της ανάπτυξης» και της «υγιούς επιχειρηματικότητας», από καταναλωτές που αυτό που έλειπε από τη ζωή τους ήταν γαλλικά κλειδιά και κατσαβίδια τα οποία έτρεξαν να αγοράσουν τη μέρα των εγκαινίων και φυσικά από χαμογελαστά αφεντικά που ήδη ονειρεύονταν τα μελλοντικά τους κέρδη.
Πίσω όμως από τα λαμπερά φώτα και τους μεγαλόστομους λόγους περί ανάπτυξης, υπήρξαν τους προηγούμενους μήνες δεκάδες εργάτες, οι οποίοι κυριολεκτικά λιώσαν για να παραδώσουν το έργο μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια που έθεσε ο Φουρλής (το έργο ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2016 και παραδόθηκε τον Σεπτέμβρη λίγες μόνο μέρες πριν τα εγκαίνια). Κάποιοι σύντροφοι εργαστήκαμε στο συγκεκριμένο έργο ως ανειδίκευτοι εργάτες από τις αρχές του Ιουνίου, όταν δηλαδή η κατασκευή ήταν ακόμη σε ένα αρχικό επίπεδο. Όπως ήταν φυσικό με βάση το χρονοδιάγραμμα που είχε τεθεί από την εργοδοσία, τα ωράρια εργασίας ήταν εξαρχής εξοντωτικά, με τους υπεργολάβους (που ο καθένας τους παρείχε συγκεκριμένα συνεργεία) να επιβάλουν 7ήμερη 12ωρη εργασία. Όσο το έργο όμως προχωρούσε και η ημερομηνία παράδοσης πλησίαζε τόσο χειροτέρευαν οι συνθήκες, με τα συνεργεία στο σύνολο τους να φθάνουν σε καθημερινή βάση και πολλές φορές να ξεπερνούν τις 16 ώρες δουλειάς. Η κατάσταση αυτή, με την εντατικοποιημένη και πολύωρη εργασία, τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, σε συνδυασμό με τον καύσωνα του καλοκαιριού διόγκωνε τον έτσι και αλλιώς υπαρκτό κίνδυνο να συμβεί κάποιο εργατικό «ατύχημα».
Παράλληλα οι εργολάβοι όπως άλλωστε συνηθίζουν, έκαναν την ήδη κουτσουρεμένη εργατική νομοθεσία κουρελόχαρτο, φορτώνοντας τους εργάτες με υπερωρίες που ξεπερνούσαν κατά πολύ το νόμιμο όριο των 6 ωρών υπερωρία την εβδομάδα, χωρίς φυσικά καν να γίνεται λόγος για τις απαραίτητες προσαυξήσεις και τα αντίστοιχα ένσημα. Αντίστοιχη τύχη είχαν, όπως ήδη αναφέρθηκε, τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, με την εργασία να μη σταματά ούτε κάτω από συνθήκες καύσωνα, όταν η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 38 βαθμούς κελσίου που είναι σύμφωνα με τη νομοθεσία το ανώτατο επιτρεπτό όριο εργασίας. Όλα αυτά βέβαια μπροστά στα μάτια του δήθεν υπευθύνου ασφαλείας που είχε οριστεί από την ίδια την εταιρία.
Αντιμετωπίζοντας λοιπόν αυτές τις καταστάσεις αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε, με όσες δυνάμεις διαθέταμε, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας για όλους τους εργάτες ανεξαρτήτου ειδικότητας ή εργοδότη-εργολάβου.
Το χρονικό του αγώναΜια πρώτη κίνηση από μεριάς μας για να ανοιχτεί το ζήτημα ανάμεσα στους εργάτες αλλά και να σταλεί ένα μήνυμα προς την εργοδοσία, ήταν το μοίρασμα κειμένου (το οποίο περιέγραφε τις συνθήκες εργασίας και έβαζε την αναγκαιότητα οργανωμένης απάντησης από τους εργάτες) που έγινε στις 8/7 στις εισόδους του εργοταξίου με τη στήριξη αλληλέγγυων. Αρκετοί από τους συναδέλφους ανταποκρίθηκαν θετικά στο κείμενο και βρήκαν για πρώτη φορά την ευκαιρία να συζητήσουν ανοιχτά για τα ζητήματα που αντιμετωπίζαμε μέσα στο εργοτάξιο. Σε δεύτερο χρόνο αναγνωρίζοντας την πολυεθνική σύνθεση του προλεταριάτου καθώς και τη θετική ανταπόκριση που υπήρχε στην πρώτη μας παρέμβαση, προχωρήσαμε στην εκτύπωση αφίσας το κείμενο της οποίας ήταν σε 3 γλώσσες (πολωνικά, αλβανικά, ελληνικά). Η συγκεκριμένη αφίσα πέρα από τους χώρους του εργοταξίου κολλήθηκε και στην ευρύτερη περιοχή, σε μια προσπάθεια να επικοινωνηθεί περεταίρω το ζήτημα των εργασιακών συνθηκών στο συγκεκριμένο κάτεργο. Σε αυτή την κατεύθυνση γράφτηκαν επίσης στον εξωτερικό χώρο του εργοταξίου συνθήματα όπως: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, τα εργατικά «ατυχήματα» είναι δολοφονίες των αφεντικών, τα πλούτη τους το αίμα μας κ.α. Ο αγώνας κλιμακώθηκε όταν εργάτες και αλληλέγγυοι με τη στήριξη του εργατικού κέντρου Αθήνας, πραγματοποιήσαμε δυναμική παρέμβαση στο χώρο του εργοταξίου το Σάββατο 23/7 υποχρεώνοντας μηχανικούς και εργολάβους να μην κρατήσουν τα συνεργεία μετά από τη λήξη της βάρδιας. Παράλληλα χάρη στις πιέσεις μας, επιβάλαμε να παραμένει κλειστό από εκείνο το σημείο και μετά το έργο τις Κυριακές. Φυσικά μια τέτοια θετική εξέλιξη δεν θα ήταν εφικτή χωρίς την ενεργητική στήριξη των ίδιων των εργατών που με τη στάση τους δεν έδωσαν κανένα περιθώριο διπλωματικών ελιγμών στην εργοδοσία.
Οι ελλείψεις, τα όρια και οι παρακαταθήκεςΟ αγώνας που άνοιξε στο εργοτάξιο του Leroy Merlin, λαμβάνοντας ως δεδομένο τους ιδιαίτερα αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης τόσο εντός του έργου όσο και συνολικότερα, δεν μπορεί παρά να υπολογιστεί ως θετικός. Στις σημερινές συνθήκες υποχώρησης της ταξικής πάλης και της διάχυσης μιας μοιρολατρικής λογικής ότι τίποτα δεν είναι εφικτό να κερδηθεί απέναντι στα αφεντικά και οι πιο μικρές στιγμές ταξικής αντιπαράθεσης και οι πιο μικρές νίκες δεν μπορούν παρά να αποτελούν μια θετική παρακαταθήκη και ένα φάρο για τη συνέχεια.
Γενικεύοντας τώρα την πείρα που αποχτήσαμε τους δύο αυτούς μήνες από τις κινητοποιήσεις στο εργοτάξιο της Leroy Merlin, κατά τη γνώμη μας πρέπει να σταθούμε σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που έχει να κάνει με την οργάνωση της τάξης μας. Για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι αν δεν υπάρχουν οργανωμένες ταξικές δυνάμεις τόσο στο εσωτερικό των εργασιακών χώρων όσο και στο εξωτερικό δεν είναι δυνατόν ένας αγώνας να προχωρήσει και πολύ πέρα από κάποια μίνιμουμ αιτήματα και να βάλει συνολικότερα ζητήματα ενάντια στα αφεντικά. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι επιτακτική ανάγκη για την οργάνωση μας να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να στηρίξουμε τα ταξικά σωματεία όπου αυτά υπάρχουν, τις εργατικές ομάδες, τις μικρές και μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και γενικά κάθε προσπάθεια που ξεκινάει από, με και για την εργατική τάξη και έρχεται σε σύγκρουση με το ρεφορμισμό και τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Είναι επίσης σημαντικό μέσα από τους αγώνες που ανοίγονται να «διαπαιδαγωγούνται» οι νέες/νέοι εργαζόμενες/εργαζόμενοι που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν εμπειρία από τέτοιου είδους αγωνιστικές διαδικασίες.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η προσπάθεια για αλλαγή των ταξικών συσχετισμών δεν είναι ένας εύκολος δρόμος χωρίς πισωγυρίσματα και ήττες. Παρόλα αυτά όσες και όσοι αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη αυτή, οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση, να μην αφήνουμε καμία «ρωγμή» ανεκμετάλλευτη, να μην αφήνουμε την απογοήτευση να διαχέεται στους κόλπους της εργατικής τάξης, να βοηθάμε ώστε να βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα που να αντιπαλεύουν τη γραμμή της αφομοίωσης και του διαχωρισμού με βάση την εθνικότητα, την ειδικότητα, τον κλάδο κ.α. Να βάζουμε ανυποχώρητα μπροστά τα συμφέροντά μας μέχρι να γίνει ανάγκη όλων των εργαζομένων το γκρέμισμα αυτής της σάπιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
Υ.Γ.: Ενδεικτικό των σημερινών ταξικών συσχετισμών δύναμης ήταν η πλήρης αδιαφορία της επιθεώρησης εργασίας παρά τις πραγματικά δεκάδες μας καταγγελίες. Φαίνεται ότι τη στιγμή που οι «κοινωνικοί φορείς» και η κυβέρνηση συνυπέγραφαν κοινό κείμενο για τις συλλογικές συμβάσεις δεν υπήρχε χώρος για εξαλλοσύνες όπως ο έλεγχος σε εργοτάξιο ενός μεγαλοαφεντικού. Μια ακόμα απόδειξη ότι το κράτος ανεξαρτήτου αριστερής ή δεξιάς διαχείρισης κινητοποιεί τους μηχανισμούς του, ακόμα και τους «φιλεργατικούς», μόνο όταν η οργανωμένη δράση από τα κάτω του το επιβάλει.
προλετάριοι ενάντια στην ταξική ειρήνη
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΤΟ ΝΕΟ LEROY MERLIN
Στο εργοτάξιο όπου χτίζεται το νέο Leroy Merlin έχει καθιερωθεί πολύωρη εργασία σε εβδομαδιαία βάση για το σύνολο των συνεργείων. Για να τελειώσει το έργο οι εργάτες δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα από 12 ώρες τη μέρα. Με τους ρυθμούς αυτούς και σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες και την πολύωρη εργασία κάτω από τον ήλιο αυξάνονται οι πιθανότητες για εργατικό “ατύχημα”. Επίσης οι εργάτες κάνουν κατά μέσο όρο 30 ώρες υπερωρίες τη βδομάδα ξεπερνώντας κατά πολύ το νόμιμο όριο των 6 ωρών ανά εβδομάδα και χωρίς να παίρνουν τις απαραίτητες προσαυξήσεις και τα ένσημα που αντιστοιχούν σε όλες αυτές τις ώρες δουλειάς.
Δε θα τους κάνουμε τη χάρη!
ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ
• Βελτίωση των μεροκαμάτων για να μη χρειάζεται να δουλεύουμε όλη μέρα για τις βασικές μας ανάγκες.
• Να σταματήσει ο εκβιασμός των πολύωρων υπερωριών και η 7ήμερη εργασία.
• Αν βιάζονται να τελειώσει το έργο να φτιάξουν βάρδιες και να κάνουν έξτρα προσλήψεις από τους χιλιάδες συναδέλφους που είναι άνεργοι.
Η κατάσταση έχει χτυπήσει κόκκινο.
Συνάδελφοι να μη φορτωθούμε άλλα βάρη στην πλάτη μας. Συνθήκες σαν αυτές τις έχουμε συναντήσει ξανά και ξανά και σε άλλα έργα που με τη δικαιολογία της βιασύνης της μεγαλοεργοδοσίας να παραδώσει τα έργα στους επιχειρηματίες, τσακίζουν τα δικαιώματά μας και μας εξουθενώνουν. Σε ένα κλάδο που πετσόκοψαν τα μεροκάματα, που πολύ συχνά καταργούν τα δώρα και τα επιδόματα ή αφήνουν για βδομάδες και μήνες απλήρωτους τους εργάτες, πρέπει να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο και να παλέψουμε για να καλυτερέψουν οι συνθήκες εργασίας και οι ζωές μας.
Από τον ιδρώτα μας και τη δουλειά μας χτίζονται τα κέρδη τους.
Μας αξίζει και μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα.
Ιούλιος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου