Μια κριτική για «Σινεφίλ»

Την τελευταία χρονιά κυκλοφόρησαν στις αίθουσες των κινηματογράφων τέσσερις ταινίες που είτε αφορούν, είτε έχουν αναφορά σε δύο σημαίνουσες προσωπικότητες του 20^ου αιώνα. Το ιμπεριαλιστικό αποικιοκρατικό κατακάθι Ουίνστον Τσόρτσιλ, και τον Ιωσήφ Στάλιν, επικεφαλή της σοβιετικής ηγεσίας κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου και μεταπολεμικά έως τον θάνατό του το 1953.

Η πρώτη με τίτλο «Δουνκέρκη» πραγματεύεται την πανωλεθρία του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος στην Γαλλία το 1940. Κάπου στον κακό χαμό βλέπουμε και τον Τσόρτσιλ με τον πύρινο εμψυχωτικό του λόγο· πόσο «νηφάλιος» και «αποφασιστικός» υπήρξε, ώστε να καταφέρει να περιμαζέψει τα συντρίμμια του στρατού του.

Η δεύτερη ταινία αφορά την προσωπογραφία του Τσόρτσιλ, με την ονομασία «Τσόρτσιλ», η οποία πήγε άπατη, μιας και παραήταν αδιάφορη η προσπάθεια να δοθεί στο κοινό μια ταινία με λυρισμό όπως αρμόζει σε βασιλιάδες, μεγάλες προσωπικότητες και πάει λέγοντας...

Η τρίτη ταινία με ονομασία «η πιο σκοτεινή ώρα», είναι πάλι αποκλειστικά για τον γέρο αποικιοκράτη. Βλέπουμε λοιπόν έναν γερο - θυμόσοφο Ουίνστον, αποφασιστικό, με γοητευτικό αλήτικο παρελθόν, με τις μεταπτώσεις του και τις αντιφάσεις του. Άλλοτε θαρραλέος πολέμαρχος κι άλλοτε διαυγής. Νέστορας της τακτικής και τέρας ψυχραιμίας. Με τις ανθρώπινές του αδυναμίες, πούρα, ξύδια, αλητεία… Μάλιστα η ταινία αυτή πήρε και μερικά Όσκαρ.

Όλα αυτά θα ήταν σχεδόν αδιάφορα, εάν δεν παρουσιαζόταν και μια τέταρτη τέλος πάντων ταινία, με τον τίτλο «Ο θάνατος του Στάλιν». Σε αυτή την μαύρη κωμωδία, όπως την ονομάζουν, παρουσιάζεται ένας τραγέλαφος, με αφορμή τον χαμό του μακελάρη των Ναζί και του Χίτλερ. Διακωμωδούν την τραγωδία – γιατί για τέτοια πρόκειται – της απώλειας ενός από τους μεγαλύτερους ηγέτες της εργατικής τάξης παγκοσμίως. Τάχα μου ένας «λαός που φοβάται», φρουροί που φοβόνται να χτυπήσουν την πόρτα… Από την μία κορυφαίος ίσως στρατηγός που κατάπινε ασάλιωτα ναζιστικές μεραρχίες να υστεριάζει σαν παρτσακλό, κι από την άλλη αξιωματούχοι να πασπατεύουν με ασέβεια ένα πτώμα. Αυτή η ταινία αναπαράγει όλα τα ψέματα της δυτικής και αναθεωρητικής ευρωκομμουνιστικής προπαγάνδας ενάντια στην κορυφαία κατάκτηση της εργατικής τάξης, που ήταν η οικοδόμηση του δικού της κράτους. Η συκοφάντηση της σοβιετικής ηγεσίας είναι ο σκοπός τους, η αναβίωσή της είναι ο φόβος τους που τους κάνει και κατουριόνται πάνω τους· τρέμουν τον Στάλιν, τρέμουν τους κομμουνιστές. Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια όμως. Θυμόμαστε τον Τσόρτσιλ και τον βρόμικό του ρόλο τον Δεκέμβρη το ‘44 και φυσικά θυμόμαστε τις κατακτήσεις για τους εργαζομένους στην ΕΣΣΔ.

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Ο Στάλιν ισοπέδωσε τον Χίτλερ και τον Ναζισμό, ώστε να μπορεί σήμερα ελεύθερα ο κάθε φιλελές, ο κάθε χιπστεράς να τρώει το ποπ κορν του, να λέει ηλιθιότητες και να καταγγέλλει τα «σταλινικά» εγκλήματα! Στο διάολο ζωντόβολα!

Εμείς το χρέος που έχουμε είναι να κάνουμε πράξη τους εφιάλτες των αστών. Να μην νομίζουνε ότι τα χρόνια εκείνα ήταν απλά ένα διάλλειμα από το κυρίαρχο καθεστώς της καταπίεσης.

Θα ξανάρθουμε! Γιατί εξάλλου εμείς τα πούρα τα μάθαμε από τον Φιντέλ κι όχι από το κοπρόσκυλο με το ημίψηλο!

Ι.Χαλυβάκης